Het is vochtig en een beetje fris in het bos. Het regent niet maar je voelt en hoort de druppels vallen. Een dikke laag mist wordt gedragen door de takken en sijpelt er dunnetjes tussendoor.
Tussen de bomen, over het dichte mos en losse blaadjes, scharrelt Guus. Een Rhodesian Ridgeback reu van bijna 6 jaar. Neusje aan de grond, onderzoekend, voorzichtig genietend.
De Rhodesian Ridgeback oogt als een sterke, stoere en zelfverzekerde hond. Een hond die vanuit zijn aard instaat is om leeuwen te weren en het huis te bewaken. Ze zijn wat terughoudend naar vreemden maar des te meer gehecht aan het gezin waarin ze wonen. En dat was goed zichtbaar gisteren. Guus is zeer gehecht aan zijn eigenaar Annet. Waar zij is, is hij. Samen zijn ze één.
Is zij te ver bij hem vandaan, dan lijkt hij te vergeten dat de Rhodesian ook wel Leeuwenhond wordt genoemd. Zijn blik verandert direct, onzeker laat hij zijn oortjes zakken. Hij vindt het maar niks. Maar wanneer hij het contact weer voelt, omdat ze met vrolijke stem tegen hem praat, verandert zijn blik en gaan zijn oortjes spontaan weer blij omhoog. Dus ook al ben je een stoere, sterkte Ridgeback, het was voor hem heel belangrijk dat Annet gedurende de shoot dichtbij hem kon blijven. Guus vond het allemaal al vreemd genoeg.
Nu zijn wij mensen gelukkig ook niet allemaal hetzelfde en dat geldt ook voor honden. Zo’n rasbeschrijving geeft een goede indruk maar uiteindelijk gaat het altijd om de hond als individu. Met een eigen persoonlijkheid, achtergrond en ervaren emoties. Dat maakt elke hond uniek. Heb je daar oog voor en ben je instaat en bereid om in de belevingswereld van je hond te kruipen. Dan bouw je een bijzondere band met elkaar op. Een hechte onbreekbare vriendschap. Guus en Annet zijn daar een mooi voorbeeld van. En hoe onzeker hij soms ook kan ogen, schijn bedriegt. Ongetwijfeld, zal Guus wanneer het echt nodig is, alle ” leeuwen” een lesje leren wanneer ze het op haar hebben gemunt.
