Onlangs plaatste ik een post op Facebook waarin ik me afvroeg of het belangrijk is dat je een “klik” hebt met de fotograaf. Als dit belangrijk is, hoe kun je elkaar dan beter leren kennen? In de post bood ik de gelegenheid om vragen aan mij te stellen. Nu is het mijn beurt deze te beantwoorden.
In deze post de vraag van Theranta Hummel;
Heb je weleens een afscheidsreportage gedaan van een hond of ander huisdier?
Het gebeurt vrij regelmatig dat ik, voornamelijk honden, mag fotograferen die al oud zijn. Honden waarvan men weet dat de dagen samen steeds kostbaarder worden. Ook tref ik honden die ziek zijn zonder zicht op genezing. Ik vind het altijd een groot voorrecht om deze shoots te mogen doen. Dat mensen mij het vertrouwen geven om een laatste blijvende herinnering te maken. Eigenlijk is dat best bijzonder. De beleving van de shoot is intensief maar dat maakt het juist zo mooi. Het gaat dan vooral om het genieten samen, contact en plezier maken, even weer heel bewust kijken naar wat je samen hebt en hebt gehad. Misschien wel de meest waardevolle shoots om te mogen doen. Heel eerlijk, ik moet altijd even flink slikken en soms een traan wegpinken wanneer ik van de eigenaren het bericht krijgt dat de hond is overleden. Dat verdriet komt altijd aan. Maar dan voelt het goed wanneer je met de foto’s nog iets hebt kunnen betekenen.
Een verzoek om aanwezig te zijn bij een daadwerkelijk afscheid heb ik nog niet gehad. Zou het überhaupt wel eens gevraagd worden? Omdat ik het een eervolle vraag vind zou ik er wel ja op zeggen. Maar direct bekruipt me de gedachte “kun je dat emotioneel wel aan?”. Ik ben nogal een sensitief typje, gevoelig voor sfeer en emoties van anderen. En als het om dieren gaat is die sensitiviteit drie in het kwadraat 😉 Van oorsprong ben ik een verpleegkundige en heb aardig wat menselijk leed voorbij zien komen. Je bent toch met “werk” bezig en dan heb je een professionele houding. Dus ook in een situatie als dit. Natuurlijk zal ik een brok in mijn keel hebben en voel ik mee met het verdriet. Maar het belang zit op dat moment in de foto’s. Die moeten al mijn aandacht krijgen, dat moet meer dan 100% goed zijn. Daar ligt mijn focus. Terug naar huis, in de auto, zal ik vast even moeten ontladen. Maar daar is niets mis mee toch?
