“Wat ben jij een knapperd” roep ik tegen Boris als hij met twinkeloogjes en een glimlach om zijn snuit op me af komt rennen. En dan lieg ik niet! Boris is een vrij grote zwarte labrador reu van bijna 2 jaar oud. Hij is slank, gespierd en zijn vacht glimt je tegemoet. Daar moet wel een flesje glansspoelmiddel overheen gegaan zijn. En dan die ogen, die prachtige bruine ogen….
Boris is de beste vriend van Marjanne, die zich vol trots eigenaar mag noemen van deze heerlijke hond. Vier poten en twee handen op één buik, en dan is er niets teveel gezegd. Waar Marjanne is daar is Boris. En altijd dolgelukkig kwispelend met zijn staart wanneer ze even weg geweest is, al is dat soms maar een enkel ogenblik, elders in het huis. Boris is altijd oprecht blij om haar en haar man te zien.
De band die ze hebben opgebouwd is intens en dat is niet zonder reden. Marjanne was ziek toen ze besloten een pup in huis te nemen. Een periode waarin ze veel thuis zou zijn leek het ideale moment. Toen de behandelaren een akkoord gaven kon de zoektocht beginnen. Maar ja, dan moet er maar net een geschikte pup beschikbaar zijn. Na lang zoeken kwamen ze bij een labrador fokker terecht waar alle pups al waren gekozen, behalve één. Een reutje die blijkbaar niemand nog had willen hebben. En zo kwam Boris precies daar waar hij moest zijn. Bij Marjanne en Dennis.
Omdat Marjanne veel thuis was kon ze Boris alle aandacht en begeleiding geven die hij nodig had. Maar ondertussen gingen de behandelingen wel gewoon door. Bij het starten van de chemo’s ging dat nog wel, maar gaandeweg het proces werd het wel pittig. Boris had dit heel goed in de gaten. Hij was niet van Marjanne te scheiden. Lag altijd bij haar op de bank, zijn hoofd op haar benen, schouders, armen. Het maakte niet uit waar, hij wilde contact. Liet haar geen moment alleen.
Het was winter toen het allemaal begon en naar buiten gaan was niet altijd even aantrekkelijk. Zeker niet wanneer je vermoeid bent en je ziek voelt. Maar Marjanne moest wel. Omdat Boris haar niet alleen wilde laten, moest ze wel mee om hem uit te laten. Al wilde iemand anders het met plezier voor haar doen, Boris zette letterlijk zijn nagels gespreid in de stenen van de oprit en was niet van zijn plek te krijgen. Wandelen zonder Marjanne was geen optie. En zo kwam het dat ze gedwongen werd naar buiten te gaan, in beweging te blijven. Weer of geen weer, ziek of niet ziek! Uiteindelijk was het fantastisch want zo heeft hij haar geholpen om fit door de chemo’s te komen. Daar kon geen behandelaar tegenop. Inmiddels is het een gewoonte geworden. Altijd buiten, samen wandelen, hardlopen, Boris die dagelijks zijn baantjes trekt in de Maas. Overladen met aandacht en liefde, lekker hond kunnen zijn. Dan blijkt alles weer helemaal te kloppen. Die twee hebben elkaar een hoop te geven, maken elkaar sterker, fit en gelukkig.
Het maakt mij eens te meer duidelijk dat, wanneer je de juiste keuze maakt, niet alleen met je hoofd maar zeker met je gevoel. Dan vind je het dier die bij jou hoort te zijn, die je nodig hebt. Omdat je elkaar iets te geven of te leren hebt. En als je dat beseft, komt het niet alleen jezelf maar ook je dier ten goede. Marjanne en Boris leveren meer dan het bewijs.
