Het zijn de eerste dagen van een nieuw jaar, ze zijn een beetje grijs en nattig. Niet de meest ideale omstandigheden voor een fotoshoot in de buitenlucht. Ik heb een afspraak met Rupert en miss Sadie. Daar kijk ik al zo lang naar uit. Twee Amerikaanse Bully’s van bijna 2 jaar. Dus, zoals al de hele winter, bouw ik weer een intieme band op met de buien(motregen)radar en kruis mijn vingers. Laat het in ieder geval droog zijn. We hebben een heel klein beetje geluk, het is droog, geen motregen, maar daar is alles mee gezegd. Er hangt een dikke grijze bewolking over Gasteren. De zon krijgt er nog geen piepklein straaltje doorheen en alles is vochtig. En toch gaan we het doen, het is winter, we zijn in Nederland en Rupert en Sadie houden niet van gepiep. Ik zou zweren dat de lucht toch echt even opklaarde toen deze twee snoetjes uit de auto sprongen. Twee brede glimlachjes straalde mij tegemoet. De toon was gezet, dat gaat leuk worden.
Sadie was er klaar voor. Met haar prachtige groene ogen en strakke ronde billetjes stal ze direct de show. Echt een meisje, maar dan wel een heel stoer en gespierd exemplaar. Altijd klaar om voor haar brede XL vriend Rupert in de bres te springen. Want Rupert mag er dan imposant uitzien, hij heeft een hele blanke pit en is nog wat onzeker. Hij vond de nieuwe omgeving zo spannend en leuk tegelijk dat hij niet wist welke gekke capriolen hij moest uithalen. Het mannetje rende van links naar rechts, stond geen seconde stil. En als jonge hond, heeft hij de concentratie van een garnaal. Sadie gaf wel het goede voorbeeld. Zij had het geduld om even op een plek te blijven staan, in alle rust. Terwijl ze ondertussen de hele omgeving nauwlettend in zich op neemt. Niets ontsnapt aan haar aandacht.
Rupert en Sadie zijn heel belangrijk voor het gezin waar ze mee samenleven. Niet in de laatste plaats voor de twee dochters van 12 en 5 jaar oud. Ze waken over hen en voelen hun gemoedstoestand heel goed aan. Als geen ander weten ze troost en afleiding te bieden, precies op de momenten dat het nodig is. Ze halen gekke grappen en grollen uit als er verdriet uit de lucht gehaald moeten worden. Het gezin heeft veel verdriet te verwerken gehad maar altijd waren Rupert en Sadie daar, om zonder oordeel en met alle geduld, naar de verhalen en het verdriet te luisteren. Rupert wrijft met zijn brede snuit je tranen weg en knabbelt zachtjes aan je neus, zodat je door je tranen heen, voorzichtig toch en beetje moet lachen. Om je warm te houden en troost te bieden kruipt hij met zijn 40 kilo als een schoothondje op je schoot. Sadie is klein van stuk, een zogenaamd pocket model. Zij weet als geen ander rust te brengen, vertrouwen te geven, een positieve blik vooruit.
Misschien is dit beeld niet helemaal passend bij het idee wat veel mensen hebben over deze honden. Ze staan op de lijst van hoog risico honden. Honden die op deze lijst staan kunnen ernstig letsel aanbrengen bij bijtgedrag, in combinatie met hun bijtkracht. Ze hebben een bijzonder slechte reputatie. Naar mijn mening veroorzaak door slechte eigenaren die geen verantwoordelijkheid nemen, niet wakker liggen van een aanval van hun hond. Sterker nog, die dit stimuleren omdat het zo lekker stoer is, je kunt er anderen angst mee aanjagen. Nul kennis, interesse of belang bij het welzijn van hun dier. Broodfokkers die niet kijken naar welzijn en socialisatie, maar alleen naar het stoere uiterlijk. Of juist fokken om de vechteigenschappen van het ras te bevorderen.
Wanneer Sadie, met haar brede glimlach naar me toe komt rennen. Haar brede snuit in mijn gezicht wrijft om mijn geur even goed op te snuiven en genegenheid te tonen, flitst het even kort door mijn hoofd. Hoe vanzelfsprekend dit voor mij is, dat ik haar volledig vertrouw, al ken ik haar niet. Dat ik daar nu blijkbaar aan moet denken terwijl dat bij een andere hond, van een ander ras, misschien helemaal niet aan de orde zou zijn geweest. Iedere hond kan bijten en de redenen daarvoor zijn heel divers. Er kan sprake zijn van angst en onzekerheid, jachtinstinct, competitie, pijn of ongemak.
Het blijft zo belangrijk om altijd goed naar je hond te kijken, signalen herkennen, communiceren. Maar vooral respect hebben voor de belevingswereld van de hond. Daar niet klakkeloos over heen walsen. Zorgdragen voor zijn veiligheid i.p.v. hem rechtstreeks naar “het gevaar” toe te dwingen……onder het mom; ”dat moet ie maar leren, dat moet hij maar gewoon kunnen”… Ga niet over de grenzen van je hond, zorg dat hij of zij in ieder geval jou altijd en voor meer dan 100% kan vertrouwen. Wedden dat ze je het teruggeven? Rupert en Sadie staan helaas al vanaf hun geboorte, op een 1-0 achterstand. Hoe goed ze het ook doen, hoe lief en zorgzaam ze ook zijn, van die reputatie komen ze niet meer af. Dat maakt me verdrietig. Maar dan ben ik tegelijk heel blij dat er eigenaren zijn zoals Kirstin enPeter. Die deze twee liefdevol opnemen in hun gezin en zeggen: “deze twee leren ons om te kijken naar ieder hond als individu, niet naar een ras in zijn geheel”. En zo is!
