Al twee weken was ik onderdeel van een geheim complot, een welverdiende verrassing voor Sonja, de beheerster van de Nederlandse Welsh Corgi Facebook groep. De leden van deze groep hebben, uiteraard zonder haar medeweten, onderling geld in gezameld om haar een fotoshoot cadeau te kunnen doen. Een shoot met Jippe en Ayla, haar beide Corgi’s.
De reden om deze actie op touw te zetten was hartverwarmend en verdrietig tegelijk. Jippe heeft DM Degeneratieve Myelopathie…. Een ziekte die je zou kunnen vergelijken met de menselijke variant ALS. Ayla is zgn Lijder, wat wil zeggen dat ze een verhoogd risico heeft om hetzelfde ziektebeeld te ontwikkelen. Jippe is 11,5 jaar en de ziekte verstopt zich niet meer. Dat betekent dat hij nu een rolstoel tot zijn beschikking heeft omdat zijn achterhand inmiddels verlamd is geraakt. (Nou ja, rolstoel…zoals Jippe dit apparaat rockt, is het meer een stoere Trike.) Net als bij ALS zal het ziektebeeld sluipend voortgaan. Zenuwen raken aangetast waardoor de spieren er mee ophouden. Je kunt het raden…
Honden die we in onze gezinnen opnemen zijn allemaal zelfstandige individuen. Maar ondanks dat, zijn ze wel altijd afhankelijk van onze zorg, onze steun en bescherming. Wordt zo’n hond ziek dan geldt dit vanzelfsprekend nog meer. Wij moeten keuze voor ze maken, wat wel en wat niet. Wanneer is iets goed en vooral wanneer niet? Wie mag dat bepalen? Sonja en haar man zorgen met heel hun hart en ziel voor Jippe en Ayla. Zorg die niet altijd makkelijk is en ook steeds zwaarder wordt. Niet in de laatste plaats omdat ze, naast de vele zorgen, angsten en de altijd gebroken nachten, ook moeten dealen met de meningen van anderen.
Mensen kijken oordelend naar ze wanneer hij in een buggy mee aan de wandel gaat. Zijn van mening dat het accepteren van de rolstoel, voor Jippe betekent dat hij zijn waardigheid heeft verloren??? Betekent dit dan dat een hond geen beperking mag hebben? Waardigheid verliezen of niet volwaardig zijn?? En als we dit dan vergelijken met onze wereld? Honden zijn geen mensen, en zeker geen kinderen zoals vaak wordt gezegd. Een hond is 100% hond en heeft het volste recht om dit ook altijd te blijven. Maar de liefde die je voelt voor een hond, die onderdeel is van je gezin, is naar mijn mening, wel vergelijkbaar. Zo ook de zorgen die je om ze kunt hebben en de wens dat het hem of haar altijd goed zal gaan. Veel waardering voor de onvoorwaardelijke liefde die Sonja en haar man hebben voor deze hondjes en hoe ze alles op alles zetten om het leven voor beide fijn en waardig te houden. Misschien soms wel eens ten koste van zichzelf.
Ik mocht Jippe en Ayla even kort ontmoeten gisteren en beide hebben een blijvende indruk achtergelaten. Twee totaal verschillende persoonlijkheden maar zo intens in wat ze uitstralen. Jippe kijkt naar je en je ziet het meteen, hij wil alleen maar goed doen. Dat je hem lief vindt en dat hij jou ook lief mag vinden. Zijn oogjes treffen onmiddellijk doel. Over waardigheid gesproken, dit dappere hondje verdient mateloos veel respect. En dan Ayla ruim 7 jaar oud, Independent Woman… Ayla doet haar eigen ding, op haar tijd en op haar manier. Vindt ze je leuk dan zul je het weten ook, komt ze regelmatig even inchecken en als je mazzel hebt, krijg je dikke zoenen van haar cadeau. Verliefd worden op Ayla is heeeel gemakkelijk. Ik heb een prachtige shoot met deze twee lieverds gehad en kan alleen maar wensen dat ze alle vier nog lang van elkaar mogen genieten.
Wat mij betreft is er maar één die kan zeggen of de moeilijke keuzes die Sonja en haar man maken goed zijn of niet. Dat is Jippe. En ja ik weet het, Jippe kan dat niet zeggen. Maar;
Dogs do speak, but only to those who know how to listen.
Ik weet zeker dat Sonja en haar man Jippe heel goed kunnen verstaan.
