Het is donderdag en bijna ieder uur kijk ik, een beetje gespannen, naar de buienradar. Laat het morgen alsjeblieft goed weer zijn. Droog in ieder geval. Tommen en zijn zoon Rune komen langs. Twee Tamaskan reuen. Ik verheug me er al maanden op. Ze komen vanuit de omgeving van Almelo, voor hen wel even een ritje. Ik kan dus geen verrassingen van de buienradar gebruiken. Stiekeme motregen of lelijke laaghangend bewolking. Wanneer het vrijdagochtend is, begint het grijs en donker. Maar zodra de zon opkomt krijg ik er vertrouwen in. Dit gaat goed komen.
Als ze gearriveerd zijn en de achterklep van de auto open gaat, weet ik het helemaal zeker…..dit wordt magisch mooi! Tommen kijkt naar me met een blik die dwars door me heen gaat. Voor Tommen geen geheimen, dat is direct duidelijk. Rune is net 1 jaar en vindt het allemaal een stuk spannender. Die wil naar één ding, zo snel mogelijk uit de auto, om zich vervolgens volop in het avontuur te storten. Neus aan de grond geplakt, oortjes draaien van links naar rechts, en zijn lichaam in een gestroomlijnde draf…daar gaat ie. Aan de lange lijn want anders wordt het avontuur iets te groot. Rune doet het geweldig. Eigenlijk vooral door zijn eigen mooie zelf te zijn. Spannend vond hij het ook, dus tussendoor even lekker spelen en ontladen.
Ondertussen kon ik niet stoppen met glimlachen. Maakte mijn hart steeds een extra sprongetje en bleef ik maar zuchten van bewondering. En dat hielt niet op toen Tommen aan de beurt was. Ik heb het wel eens vaker gezegd, er zijn honden die een blijvende indruk maken. Niet eens zozeer omdat ze qua uiterlijk zo mooi zijn, maar om wat ze met me doen. Ze stralen iets uit wat direct bij me binnenkomt. Ik kan dat ook niet onder woorden brengen. Tommen heeft dat ook, met zijn 4 jaar al zo’n wijze uitstraling. Hij geeft je een vertrouwd en kalmerend gevoel. Heel fijn om in je nabijheid te hebben. Aline, de eigenaar, ziet ook de eigenheid en emoties van haar honden. Weet hoe belangrijk het is om daar oog voor te hebben.
Bij deze honden moet je ook wel, zij leren het je. Dat geldt ook voor de Wetterhoun en misschien voel ik me daarom zo tot ze aangetrokken. Ze zijn heel erg zichzelf. Willen echt wel iets voor je doen, het liefst samen. Maar willen ook nee kunnen zeggen. Moeten daar ook de ruimte voor krijgen. Wat mij betreft geldt dit trouwens voor alle dieren. Dat ze de vrijheid hebben om zichzelf te zijn.
