Ergens in Kroatië, diep in een bos, bevalt een moeder hond van haar puppy’s. Eén daarvan is een meisje die later de naam Maya gaat krijgen. Ze worden gevonden maar omdat er in de opvang nog geen plek is, worden ze in het bos voorzichtig bijgevoerd. Zo groeit Maya de eerste drie maanden van haar leven op in volledige vrijheid. Als ze met haar moeder, broertjes en zusjes in de opvang komt, verschijnt haar prachtige koppie al gauw op het internet. Ze wordt aangeboden ter adoptie. Ondertussen in Nederland, heeft Jose haar handen vol aan Colin. Haar oh zo lieve maar ook iets wat drukke boxer. Als haar oog op de foto van Maya valt…..
Ze ligt er nachten wakker van. Niet handig een hond erbij, wat als ze niet samen kunnen? Colin is al een handvol. Maar Maya blijft in haar gedachten rond dwalen, het laat haar niet los. Dus, toch maar bellen, eerst maar gewoon wat informatie opvragen. Het gesprek verliep stroef. Jose stelde teveel vragen waar ze geen antwoord op wisten. Teleurgesteld hing Jose op, overrompeld door de botheid waarmee ze te woord was gestaan. Laten rusten dan maar, want dit voelt niet goed. Je raadt het al, ze hielt het 2 weken vol. Toen ze tot het besef kwam, dat ze niet de rare vrouw die haar te woord stond zou adopteren maar natuurlijk dat mooie lieve hondje, die maar niet uit haar gedachten wilde gaan. En daar was ze dan, 5 maanden oud en eindelijk op de plek waar ze hoort te zijn. Natuurlijk was het in het begin best lastig. Maya was angstig en niets gewend. Bleek ze aan drukke Colin toch een geweldige grote broer te hebben. Ze werd zijn schaduw en leerde om niet overal bang voor te zijn, vertrouwen te hebben. Nu is ze 6 jaar oud. Colin is helaas in 2017 overleden. Maar hij heeft haar veel geleerd, ze kan nu heel goed op haar eigen pootjes staan. En dat doet ze dan ook! Want ze blijft een vrije geest, laat zich niet belemmeren in haar drive om te speuren, te onderzoeken, te genieten van haar omgeving. Precies de reden waarom ze bij Jose gekomen lijkt te zijn. Ze heeft haar wijze lessen te leren. Hoe het is om niet alles altijd onder controle te hebben, om het te laten gebeuren en erop te vertrouwen dat het goed komt. Maya gaat niet los van de lijn. Ze zou alles om zich heen vergeten en enkel haar neus volgen, waar die ook heen gaat. Ergens weet Jose wel dat ze echt weer terug gaat komen, “Maya houdt immers net zoveel van mij als ik van haar “. Maar dan ben je wel even de controle kwijt. Dan is ze uit het zicht en komt het aan op vertrouwen. Dat is moeilijk wanneer je gewend bent om altijd alles onder controle te willen hebben. Tijdens de shoot was dit zo herkenbaar. We hadden een dun lijnje losjes om haar nek, we wilde haar immers niet los van de lijn. Dat was goed want Maya was vooral met haar omgeving bezig, had meer belang bij speuren en graven dan bij het poseren. Dus, gevalletje go with the flow en laat haar maar haar ding doen. Uiteindelijk is ze toch meerdere keren op één plek blijven staan, zitten en zelf liggen. Ze had een lijntje om maar Jose hielt deze niet vast, stond gewoon een eindje bij haar vandaan. Dat lijntje was op die momenten dus helemaal niet nodig. Het contact bleef, de ogen op elkaar gericht. Beetje bij beetje voorzichtig loslaten en vertrouwen. Helemaal los lopen is wellicht niet haalbaar voor Maya. De kans is groot dat ze zich onbedoeld in de problemen werkt. Maar ze heeft de mazzel dat Jose een eigen hondendagopvang heeft. Ze kan dus hele dagen lekker los buiten zijn en spelen met wie ze maar uit kiest. Ik vind het altijd zo mooi om te zien hoe alles lijkt te kloppen. Colin die nodig was voor Maya om te wennen en te leren, Maya die nodig is om Jose dingen te laten inzien, te veranderen. En Jose die voor beide nodig was om, als honden met hun eigen individuele gekkigheden, een prachtig, geliefd en veilig leven te leven. Alles klopt en is onder controle!
