Ik had al het gevoel dat dit een bijzondere shoot zou worden vanochtend. De eigenaar (Simone) had zich al iets laten ontvallen over een brutale aap en een meisje met een behoorlijk rugzakje. Daar zaten ze hoor, twee guitige koppies op de achterbank. Nieuwsgierig, opgewonden en een tikkie gespannen. Eerst nog vooral steun zoekend bij elkaar en bij Simone, hun absolute veilige haven.
Hummer loopt voorop, met bravoure. Borstje vooruit en staartje in de lucht. Dat de tandjes van zijn onderkaak een beetje buitenboord steken doet niets af aan zijn zelfvertrouwen. Deze meneer vindt zichzelf een hele bink en laat zich door niemand vertellen wat te doen. Hij weet ook wel dat het hem karakter geeft, een stoere look. Maar dit mannetje heeft ook maar een heel klein hartje. Houdt het meisje Milou goed in de gaten en neemt de rol van grote broer uiterst serieus.
En dat kan Milou heel goed gebruiken. Zij had het vanochtend niet altijd even makkelijk. Milou is een beschadigd en getraumatiseerd hondje. Vier jaar geleden uit het asiel gehaald nadat ze al 7 keer door mensen was afgewezen. Als je trauma’s hebt, epilepsie, blind bent aan één oog en een beschadigd lijfje met de oortjes op “drie uur”, ben je blijkbaar niet meer zo aantrekkelijk. En met zoveel angst in je koppie heb je eigenlijk ook wel iemand nodig die je onvoorwaardelijke veiligheid en liefde kan geven. Die een flink doorzettingsvermogen heeft en veel geduld. Die je gedrag begrijpt en vooral heel veel vertrouwen heeft in jou. En dat is gelukkig goed gelukt bij Simone. En zo wisselde tijdens de shoot de momenten van blijheid en plezier zich af met momenten van spanning en angst. Maar door Milou alle ruimte te geven, haar eigen keuzes te laten maken. Steun te laten zoeken en vinden bij Simone en Hummer, ging het uiteindelijk toch heel goed. Zo goed, dat ze zelfs dapper en nieuwsgierig genoeg was om, heel vluchtig, langs me lopen als ik op de grond lag. Een klein beetje contact en een vluchtige snif….Goed zo knap meisje….
