Op deze mistige ochtend kreeg ik bezoek van Paulus. Een 10 jarige herder uit het Friese Jubbenga. Bettie, de eigenaar, gaf even een waarschuwing vooraf. Paulus is nogal enthousiast en heeft een grote persoonlijke zone. Kan met de nodige bombarie op je af komen maar beter aai je hem even niet. Geen probleem, altijd mijn manier om honden te benaderen. Ik wacht tot ze naar mij toe komen, loop niet zelf op ze af. Ze mogen aan me snuffelen zolang ze willen en alleen als ze het oké vinden, maak ik contact. Eerst met de buitenkant van m’n hand. Is het oké wederzijds, dan gaan we vol in de verwenmodus.
Maar wat gebeurde er deze ochtend? Paulus zag me niet eens staan. Ik werd volledig genegeerd. Zij die met hem mee waren gekomen kregen een snuf, even checken of ze compleet waren en hup we kunnen door. En ja hoor, ik was heel even een ietsiepietsie sip…hahaha, maar toen dacht ik, dan is hij in ieder geval ook niet bang voor me. Mijn aanwezigheid wordt getolereerd.
We wandelen het bos in en Paulus heeft er duidelijk lol in. Hij mag dan 10 jaar zijn, het kind in zichzelf is hij nog lang niet kwijt. Beweegt en speelt als een jonge hond. En toen meneer een mooie gladde tak had gevonden werd deze zeer nadrukkelijk voor mijn voeten gelegd en ging hij in de spelboog staan. Hé ik ben toch in beeld….ik mag met hem spelen. En toen was de toon gezet. Paulus verleide ons tot spel en wij hem. En zo kregen we deze knappe kerel mooi in beeld, terwijl we ondertussen veel plezier hadden. Zo druistig als hij nu was, zoveel rust en ontspanning kan hij brengen bij Bettie. Hij leert haar om geduld te hebben, niet alles hoeft snel. Paulus is volledig op haar gericht, zijn veilige haven. Ze lijken qua karakter ook op elkaar vertelt Bettie. Staan meestal vooraan en hebben het hoogste woord. Maar ondertussen kan Paulus niet zonder zijn favoriete pluche knuffels en kruipt hij ’s nachts bij je in bed. Typisch gevalletje ruwe bolster blanke pit.
