Wat doe je wanneer je iets heel graag wilt maar iedereen raadt het je af. Al je vrienden, familie, collega’s adviseren je om iets anders te doen. Maar in je hart voel je toch echt dat je het zo wilt. Sla je dan alle goed bedoelde adviezen in de wind en volg je je intuïtie? Of luister je naar de mensen die jou goed kennen en het beste met je voor hebben? Linda deed het eerste…..
Linda is op zich zelf en wilde heel graag een hond. Een mooie grote vriendelijke vriend. En hoewel het idee op zich goed was, zeiden al haar vrienden en familie dat ze toch echt voor een klein hondje moest gaan. Makkelijk, handzaam, neem je zo overal mee naar toe ( of dit overigens altijd fijn is voor een hond, zullen we nu maar even achterwege laten) Maar Linda kon er niets aan doen. Haar hart was veroverd door de Weimaraner. Een meer dan middelgrote, krachtig gespierde jachthond. Met werklust en flink wat uithoudingsvermogen. Toen Sydney er eenmaal was, bleef iedereen zijn verbazing uitspreken. Hoe had ze dit nu kunnen doen? Een belachelijke keuze…
Het tegendeel bleek natuurlijk waar. Inmiddels 8 jaar verder, zijn deze twee niet meer van elkaar te scheiden en kennen ze elkaar door en door, voelen elkaar haarfijn aan. Sydney is voor haar de reden om altijd weer snel naar huis te willen gaan. Hij geeft ritme aan de dag en maakt alles zoveel gezelliger. Altijd samen, kop en kont. Wandelen door de bergen en bossen van Oostenrijk is wat ze het allerliefste doen.
Toen we elkaar meer dan een jaar geleden hebben ontmoet, op de Herdersfair in Balloo, werd het plan voor een shoot al gemaakt. Linda wilde heel graag een combinatie van bos en bloeiende heide. Het duurde even voordat het eindelijk zover was. Ik verheugde me enorm op deze shoot want een Weimaraner stond al even op mijn wensenlijstje. Inmiddels had ik de perfecte locatie gevonden. Mooi bos, bloeiende heide en als bonus nog een klein vennetje, allemaal dicht bij elkaar. De plaatjes met Sydney in de hoofdrol nestelden zich al weer in mijn hoofd.
Ik moet eigenlijk beter weten. Want een shoot gaat altijd anders dan je verwacht. De plaatjes die je wilt schieten zijn volledig afhankelijk van wat het dier je kan geven. En lieve Sydney zat al een poosje niet helemaal goed in zijn vel. Al twee maanden maakt Linda zich grote zorgen over zijn pijnklachten en veranderd gedrag. Er zijn al vele onderzoeken geweest en menig dierenarts heeft zich er over gebogen. De laatste verwees haar naar een fysiotherapeut. Nu twee behandelingen aan de lage rug verder, lijkt hij weer wat op te knappen. Maar die twee maanden hebben wel iets met hem gedaan. De band van liefde, vertrouwen, steun en veiligheid is sterker geworden dan ooit. Hij zoekt voortdurend haar nabijheid. Sydney wijkt niet meer van Linda haar zijde. Ik durf te zeggen dat hij gedurende de gehele shoot niet verder dan 1,5 meter (jaja jaja 😉) bij haar vandaan is geweest. Elke stap van haar, in welke richting ook, bracht hem onmiddellijk weer in beweging. Bleek hij ook nog de speciale gave te hebben om steeds zo te gaan staan, dat er boomstammen uit zijn hoofd groeiden, bramentakken in zijn neusgaten zaten en grassprieten in zijn ogen……ja, figuurlijk dan hè.
Dan is het altijd maar weer fijn, dat een hond gewoon zichzelf kan zijn. Ruimte geven, geduld hebben en er op vertrouwen dat het wel goed gaat komen. En al zijn de plaatjes anders geworden dan misschien van te voren door mijzelf bedacht……De shoot was ontspannen en genieten. En het resultaat is helemaal Sydney, in al zijn prachtige krachtige zelf.
