Ze was helemaal niet op zoek, Marlous. Haar beide oudjes Pancho en Debbit zijn er nog altijd. Ze zijn 17 jaar inmiddels en Pancho heeft het af en toe wel zwaar. Ondanks dat ze weet dat Debbit niet gewend is om alleen te zijn, drie honden is nu simpelweg te veel. Marlous is instructeur bij Stichting Dutch Cell Dogs. Zij begeleiden gedetineerden bij het trainen van asielhonden die vaak mishandeld zijn en daardoor aanpassingsproblemen hebben. Ze volgt de honden, wil weten of ze al geadopteerd zijn en door wie. Tja, en daar gebeurde het, er kwam een foto voorbij van Mila, prachtige, krachtige en wijze Mila. Marlous was direct gegrepen, wist gelijk, die hoort bij ons.
Maar waarom had ze Mila niet eerder in het asiel gezien? Hoe hebben mensen haar voorbij kunnen lopen zonder haar te willen adopteren? Het antwoord is even simpel als verdrietig, ze zat al 5 maanden in quarantaine. Ze is een middelgrote hond maar woog slechts 18 kilo toen ze binnen kwam. Wonden aan haar poten en een beschadigd en wankel achterlijf. Er was verdriet en angst, heel veel angst. Mila moest aansterken, bijkomen, rust voelen. Om veiligheidsredenen, vooral voor Mila zelf, zijn alle gegeven op haar chip verwijderd. Om te voorkomen dat zij die haar kwaad hebben gedaan en nog zou willen doen, haar kunnen vinden.
Niemand weet iets van haar achtergrond. Wie is ze, hoe oud is ze, waar komt ze vandaan en wat is er gebeurd? Is ze zindelijk, kan ze even alleen thuis zijn, hoe is ze met andere dieren en kinderen? In de hectiek van het asiel met blaffende en springende honden, bleef Mila altijd kalm, beheerst. Ze straalde een grootse aanwezigheid uit. Levenskracht en wijsheid. Marlous wist direct dat ze maatjes zouden worden, dat Mila haar leven lang een fijn thuis zou hebben, bij hen. Er moest een keuze gemaakt worden, zonder feiten, puur op basis van gevoel.
Zo vond Mila haar plek naast Marlous. Wordt ze beschermd en begeleid daar waar ze het nodig heeft. Om weer te kunnen genieten van de geuren in het bos, van een pijnvrij en ontspannen lichaam wanneer ze speelt in het water. Van de Maria koekjes die ze stiekem van trouwe oppassers Jan & Dina krijgt toegestopt. En van de nabijheid en troost van haar betrouwbare en liefdevolle mensen.
En zo vond Marlous ook haar plek naast Mila. Luistert meer naar haar gevoel dan enkel feiten te verzamelen. Leert van haar dat ze rust moet pakken en van het moment mag genieten. Juist wanneer Mila besluit haar billen op een bospad te laten ploffen. Om met de ogen zacht dichtgeknepen en het neusje in de lucht, het moment te pakken. Ze leert Marlous dat er wijsheid ligt in het vertragen en rust nemen. Niet te oordelen of maar door te denderen in alle hectiek. Dat je niet belangrijk hoeft te zijn of vooraan hoeft te staan om op te vallen. Je hoeft je niet te bewijzen, het is goed zoals je bent.
Mila is beschadigd geraakt door toedoen van de mens. Ze heeft littekens op haar lijf en krassen op haar ziel. Maar ze hebben haar niet kunnen breken, al waren ze hard op weg. Haar geest is sterk en krachtig. Die maakt haar wijs en slim. Stelt haar instaat om veiligheid en een heleboel liefde te ervaren van Marlous en haar man. Vrienden te zijn met Pancho en Debbit. Lekker bij Lizzy het minivarken in de wei te chillen en met haar mooie ronde billen in een roze badje te dobberen als het wat warmer is. Dat wordt op zeker nog een leven lang genieten.
http://dutchcelldogs.nl voor meer informatie over de activiteiten van Stichting Dutch Cell Dogs.
