Wanneer je weloverwogen een keuze maakt in de aanschaf van een hond, en je bent bereid om je in te leven in de belevingswereld van het dier en zijn communicatie te begrijpen. Zijn behoefte te herkennen en er aan tegemoed te komen. Dan ben ik er van overtuigd dat je altijd de hond krijgt die je wat te leren heeft, iets met je te delen of te vertellen heeft. Inmiddels heb ik aardig wat hondeneigenaren mogen ontmoeten en het valt me steeds weer op. Zo ook bij Henk en Luskey. Henk was al een tijdje op zoek naar een hond, waarbij zijn voorkeur ging naar een Australian Cattle Dog (ACD). En zo wilde het geval dat een bevriende fokker een zogenaamd “oepsnestje” had. Een nestje van een ongeplande liefde tussen een ACD en een Border Collie. Luskey bleef als enige over, voor haar was geen eigenaar gevonden.
Zo vonden Henk en Luskey elkaar. Na allerlei life events, zoals het in het leven kan gaan, waren Henk en Luskey helemaal op elkaar aangewezen en gelijktijdig ook volledig op elkaar ingespeeld. Luskey wil werken, dat zit haar in het bloed. Ze wil actief zijn en vooral dingen samen doen met haar eigenaar. Het ACD en Border Collie bloed in haar zorgt er voor dat ze een hoge drive heeft en geen remt kent. En voor Henk het wist was hij met diverse hondenactiviteiten bezig, behendigheid, agility, frisbee, noem het maar op. Kortom, veel sociale contacten en ook voor Henk af en toe top sport.
Maar zoals gezegd, Luskey kent geen rem. Als Henk haar niet afremt dan gaat ze ver over haar eigen grenzen heen. Met lelijke blessures als gevolg. Toen vastgesteld werd dat ze spondylose in haar rug heeft (een chronische slijtage van de rug die pijn, stijfheid, zenuwuitval en beknelling kan veroorzaken) moest de rem er echt goed op. Daar heeft ze Henk hard bij nodig gehad. Want in haar koppie wil ze nog steeds voorwaarts voorwaarts. Inmiddels is de pijn van de spondylose minder maar is de stijfheid toegenomen. Gelukkig vond Henk een goed alternatief voor haar werklust nu ze beperkingen heeft. Ze zijn gaan speuren, praktijkspeuren. Nog op hoog tempo door het bos heen crossen, op zoek naar het einddoel, maar dan zonder teveel lichamelijke belasting. Wel een hondenbrein wat heel hard moet werken en een neusje die overuren draait. Luskey en Henk genieten met volle teugen van deze samenwerking. En Luskey vindt hierin nu haar fysieke en mentale ontspanning.
Maar Henk zorgt niet alleen voor Luskey. Andersom is zeker ook het geval. Henk is diabeet. Eén van de risico’s bij diabetes is het krijgen van een te laag bloedsuiker. Onbehandeld kan dit resulteren in een coma. Het is Luskey nooit aangeleerd maar zij weet wanneer het bloedsuiker van Henk te laag is. Misschien merkt ze het aan zijn gedrag, zijn motoriek of misschien ruikt ze het? Geen idee hoe ze het heeft opgepikt, maar ’s nachts maakt ze hem wakker. Overdag blokkeert ze hem bij het lopen, loopt ze hinderlijk in de weg, of gaat vlak voor zijn voeten stil staan. Omdat ze zo mooi op elkaar ingespeeld zijn, weet Henk inmiddels waarom ze dit doet en kan hij actie ondernemen. Zo wordt een hoop narigheid voorkomen.
Henk en Luskey hebben een band die niet te breken is. Henk noemt Luskey “a once in a lifetime dog”. Eén die maar één keer op je pad komt, op het juiste moment. Ze leven met elkaar en zorgen voor elkaar….
